Talking pictures - Paul Newman

BBC2, 26-mei-2014

Episode 25 of 34
DURATION: 30 MINUTES
An examination of the life of actor Paul Newman, using rarely seen interviews from the BBC archives to tell the story of a career that made him one of Hollywood's greatest superstars. Narrated by Sylvia Syms.

Talking Pictures - Robert Mitchum

BBC2, 31-mei-2014

Episode 26 of 34
DURATION: 30 MINUTES
The life and career of one of Hollywood's original bad boys, Robert Mitchum, is examined using archive footage of his appearances on the BBC that illustrate why he was a favourite of film fans, and an interviewer's nightmare.

TV Monument - Paul Witteman

Vara, 25-mei-2014

Gisteren was de laatste uitzending van Pauw & Witteman. De VARA vindt dat een goed moment om de rijke loopbaan van journalist en televisiepresentator Paul Witteman te belichten.

Programmamaker Han Peekel maakt speciaal voor dit afscheid een portret over de presentator in TV Monument. Erg waardevol lijkt de VARA het echter niet te vinden want het wordt vanavond pas na midderbacht uitgezonden op Nederland 1.

Han Peekel maakt samen met Wtteman de tussenbalans op van zijn bewogen en veelzijdige carrière. Paul Witteman behoort tot een der laatsten van zijn soort, zegt Peekel. Hij staat voor integere journalistieke en maatschappelijk relevante journalistiek en heeft een reputatie als meester interviewer. Het is een grote eer om een portret te mogen maken van een man die jarenlang met zijn programma’s een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan het maatschappelijk leven en politieke debat.

Paul Witteman vertelt in het TV Monument openhartig over zijn angsten en twijfels in het begin van zijn loopbaan. En over zijn gedrevenheid en onzekerheid die hem zo’n gemotiveerde programmamaker maakten. Oudgedienden, zoals de voormalige programmabaas van de VARA Anton Smit en oud VARA-voorzitter Marcel van Dam halen herinneringen op aan hun samenwerking met Witteman.

Mediahistoricus Huub Wijfjes plaatst Witteman in zijn historische context en betekenis. Bert van de Veer, één van de drie vaste regisseurs van de talkshow Pauw & Witteman, vertelt over hoe zwaar het is om dagelijks een talkshow te maken. Tot slot staat Jeroen Pauw uitgebreid stil bij de acht jaar waarin hij intens met Witteman samenwerkte. Aan het eind van de uitzending geeft hij zijn dierbare collega een opmerkelijk advies, meldt de omroep.

Pauw en Witteman - De Finale

Vara, 24-mei-2014

De laatste keer Pauw en Witteman. De seizoenen in cijfers

Jeroen Pauw en Paul Witteman. Foto ANP / Robin van Lonkhuijsen

door Mirjam Remie

MEDIA

Voor het laatst presenteren ze vanavond hun show, de heren Pauw en Witteman. Nog eenmaal kunnen we ze vanaf de bank aanschouwen, vragen stellend, doordrammend, aan het hoofd van de tafel, voor hun rood-witte logo. Dag, het waren mooie jaren. Wat rest: de cijfers.

Nou ja, en woorden natuurlijk. Deze zijn van mediaverslaggever Wilfred Takken en politiek verslaggever Tom-Jan Meeus:

“Pauw en Witteman maakte en brak politieke reputaties. Het tv-programma was het ideale podium voor politici met aspiraties, die vaak schaamteloos naar de Haagse redacteuren van P&W lonkten. Maar het programma dwong diezelfde politici een werkelijkheid op die men niet altijd apprecieerde: dat presentatie van beleid zeker zo belangrijk is als beleid zelf. Een werkelijkheid die Den Haag ten slotte maar had te accepteren.”

DE CIJFERS

• Acht jaar lang presenteerden Jeroen Pauw en Paul Witteman hun praatprogramma, een soort vervolg op Barend en Van Dorp van RTL.
• Ze maakten ongeveer 1300 uitzendingen.
• In de meeste uitzendingen zaten vier gasten.
• In totaal kwamen er ruim 3000 gasten langs.
• 31 procent van de talkshowgasten was vrouw (blijkt uit analyse van Thomas Boeschoten).
• De meeste politieke gasten waren van de PvdA, blijkt uit diezelfde analyse: 34 procent.
• Van de ChristenUnie kwamen er het minst langs: 4 procent.
• Het vaakst in de uitzending zat Frits Wester: 45 keer. Daarna Alexander Pechtold - 43 - en Bart Chabot - 41 keer.
• Toen Lilianne Ploumen een keer te gast was, destijds PvdA-voorzitter, zapten binnentien minuten 400.000 kijkers weg.
• 200 was het getal waarmee Jeroen Pauw zich veel publiciteit op de hals haalde.
• Naar de best bekeken aflevering keken 2,1 miljoen mensen. Het was een terugblik op de inhuldiging van Willem-Alexander.
• De op een na best bekeken aflevering was die met Joran van der Sloot en Peter R. de Vries. Van der Sloot gooide een glas wijn in het gezicht van De Vries. Er keken ruim 2 miljoen mensen naar.
• Op de derde plaats: de aflevering waarin Bram Moszkowicz terugblikte op zijn dag - hij was door de Raad van Discipline uit zijn ambt gezet. Score: 1,9 miljoen.
• Dagelijks trokken Pauw en Witteman meer dan 1 miljoen kijkers. Tot ze hun tijdstip met Humberto Tan van RTL 4 moesten delen. Toen werden het er zo’n 800.000.
• De laatste Pauw en Witteman duurt maar liefst twee uur en er zijn 21 gasten.

Andere Tijden - Joop den Uyl

Geschiedenis24.nl, 17-nov-2010

Joop Den Uyl (speciale uitzending)

Vergroten

Andere Tijden, 21 februari 2008, JoopDenUyl, Joop Den Uyl

Hij was een dromer en een drammer, geliefd en gehaat. Premier van het meest linkse kabinet ooit in ons land: Joop Den Uyl. In een onthullende, extra lange uitzending van Andere Tijden een terugblik op de mens en de mythe.

(let op: eerdere begintijd: 20.55 uur!)

Met o.a. Dries van Agt, Marcel van Dam, Ed van Thijn en de kinderen den Uyl. Donderdagavond 20:55 op Nederland 2.
N.B. De herhaling van deze uitzending is op 18 maart, 9:40 op Nederland 2.

“Of je hield van hem of je haatte hem. Er zijn maar een paar politici geweest die hetzelfde soort drama met zich meebrachten”, zegt PvdA-leider Wouter Bos over Joop den Uyl, twintig jaar na diens dood. Hij was misschien wel de meest markante premier die Nederland heeft gehad. Geliefd en verguisd. Als leider van het meest linkse kabinet ooit, roept hij tot op de dag van vandaag emoties op.

Zoom

Den Uyl

Vandaag verschijnt zijn biografie, geschreven door Anet Bleich, “Joop den Uyl 1919-1987. Dromer en doordouwer”. Bleich kreeg als enige toegang tot het meters lange persoonlijke archief van de PvdA politicus, die een enorme bewaardrift bleek te hebben. Van aantekeningen tijdens ministerraden en partijbijeenkomsten, tot dagboeken, schoolopstellen en zwemdiploma’s.
De biografie vertelt het verhaal van de streng gereformeerd opgevoede Den Uyl. Als puber had hij in de vooroorlogse crisisjaren enige sympathie voor extreme, aan fascisme verwante denkbeelden, zo blijkt uit zijn nooit eerder gepubliceerde schoolopstellen. Dat verandert radicaal tijdens de Duitse bezetting, waardoor Den Uyl van zijn geloof valt en zich ontpopt als een overtuigd socialist en hartstochtelijk democraat. In 1946 wordt hij lid van de Partij van de Arbeid, waarvan hij van 1966 tot 1986 politiek leider is. Als fractievoorzitter en later premier staat hij vooral bekend als een idealistisch en bevlogen politicus, die zich inzet voor meer gelijkheid in de samenleving.

 

”De wereld lag open”

Zoom

Marcel van Dam

“Iedereen had het gevoel dat de wereld voor je openlag en dat je die daadwerkelijk zou kunnen veranderen”, aldus Marcel van Dam, PvdA staatssecretaris van Volkshuisvesting in het kabinet Den Uyl dat in mei 1973 aantreedt. Het is het meest progressieve kabinet ooit. De linkse partijen (PvdA, D’66 en PPR) leveren 10 ministers, de confessionele partijen KVP en ARP samen 6. ‘Het rode kabinet met een wit randje’ wil spreiding van kennis, macht en inkomen door belastingmaatregelen en fikse investeringen in onderwijs, welzijn en volkshuisvesting.
Er heerst een diep geloof in de maakbaarheid van de samenleving. “Je streefde naar een betere wereld voor iedereen. Politiek was toen geen vak, het was een roeping” vertelt Van Dam glunderend. Volgens Dries van Agt, vice-premier namens de KVP, leefde dit gevoel overigens vooral bij de linkse partijen: “Wij, de ARP en KVP, kwamen vrijwel direct in de minderheidspositie van ‘ho ho, rustig aan, niet te wild’. De remmers dus eigenlijk.”
De dan 54-jarige Joop den Uyl wordt de eerste sociaal-democratische premier sinds de val van het kabinet Drees in 1958. Hierdoor wordt een jeugddroom werkelijkheid: “Ik word later minister-president” had hij ooit zijn zusje Map toevertrouwd. “Wij, zijn staf, waren idolaat van hem,” zegt Ed van Thijn, die dan al jaren nauw heeft samengewerkt met den Uyl in de PvdA en tijdens het kabinet fractievoorzitter is: “Het was een bijzonder kabinet. Ook vanwege de mensen die erin zaten. Van Duisenberg tot Lubbers, van Van Agt tot Van der Stoel en Jan Pronk. Allemaal mensen die later internationaal furore hebben gemaakt. Maar Joop den Uyl stak daar met kop en schouders boven uit.”

Vechtkabinet

Zoom

Bram Stemerdink

“Er was altijd wel wat!” vertelt Bram Stemerdink, staatssecretaris en later minister van Defensie in het kabinet: “Als er geen keet was in de partij, dan was er ruzie met de kamer, was er geen ruzie met de kamer, dan was er wel gedoe in het kabinet.” Ed van Thijn: “Het was een vechtkabinet, dat wel tien keer langs de rand van een kabinetscrisis is gegaan, over de meest uiteenlopende onderwerpen; de afsluiting van de Oosterschelde, reactorvaten voor Zuid-Afrika, de omvang van de huurverhoging, het minimumjeugdloon, noem maar op.”
Dries van Agt: “Joop stond voor een politieke opdracht van zijn partij om fikse veranderingen van maatschappij hervormende aard tot stand te brengen in die vier jaar die een kabinet maximaal ter beschikking heeft. Dus dat werd douwen, en meer dan een enkele keer drammen. Dan loopt de spanning natuurlijk op.” Marcel van Dam vertelt dat Den Uyl vaak bewust aanstuurde op polarisatie: “Het was de bedoeling dat de mensen zagen waar wij mee bezig waren, en dat ze zich daarbij betrokken voelden”.
Het kabinet Den Uyl lijdt al snel aan de botsing van ideologieën en het verschil van politiek bedrijven volgens Van Agt. Als voorbeeld noemt hij een demonstratie in 1975 tegen het Franco regime in Spanje. Het kabinet protesteert mee tegen de bloedige executie van vijf Eta-leden. Den Uyl klimt demonstratief op een geparkeerde Volkswagen en spreekt geëmotioneerd de menigte toe: “Wij staan hier om te strijden tegen de tirannie die ons hert doorwondt. Wij zijn één. Hun strijd is onze strijd. Internationale solidariteit!” Ed van Thijn denkt er met weemoed aan terug: ”Het was zoals ik vind hoe een premier moet zijn”. Van Agt denkt daar heel anders over: “Hij was oprecht verontwaardigd. Maar zo handelt een minister-president niet. Op een auto klimmen als een balorige demonstrant.” Volgens Van Thijn is het de bekende discussie over den Uyl: “Was het nou de staatsman die boven de partijen stond, of was hij de man die opkwam voor ‘onze mensen’, waar ook ter wereld? Hij was het laatste.”

Tot het krieken van de dag

Zoom

Dries van Agt

Berucht zijn de verhalen over de eindeloze ministerraadsvergaderingen. “Dan waren we ’s ochtends om tien uur begonnen” verzucht Van Agt: ”En dan ging het maar door, de hele avond. Tot twee uur, drie uur, voorbij vier uur. Sommige mensen waren in slaap gevallen.” Ook dit deed Den Uyl bewust volgens van Marcel van Dam: “Hij had een groter uithoudingsvermogen dan iedereen en naarmate mensen meer moe werden, hadden ze de neiging eerder iets goed te vinden. Daar maakte hij gebruik van.” Dat kan Van Agt beamen: “Dan werd er geroepen: Joop stel maar wat voor, we zijn het er wel mee eens, want we willen naar huis!” Bram Stemerdink: “Hij knokte door, tot hij iemand op de knieën had. Ik vond wel eens dat hij te weinig snapte dat je ook mensen de kans moet geven om te ontsnappen.”

Soms gingen de vergaderingen zelfs tot de volgende ochtend door, vertelt Van Agt: “Bij het krieken van de dag, bij het opgaan van de zon, ging het kabinet tijdens een schorsing eventjes een balletje trappen in de achtertuin. Niet alleen om de benen te strekken, maar ook om de emoties te vieren. Want de discussies gingen soms hoog.” Bram Stemerdink herinnert zich die voetbalpartijtjes in de tuin van het Catshuis nog goed: “Den Uyl was levensgevaarlijk. Hij sjouwde als een bezetene over dat veld. Niemand ontziend, links en rechts schoppend en duwend, om dat doelpunt te maken. Precies hetzelfde als hij ook in de politiek deed.”

Tien rode en zes witte rozen

Zoom

Frans Andriessen

”Hij liet nooit het achterste van zijn tong zien. Hij was een man die je beschouwde als een vriend, maar zich nooit gedroeg als een vriend. Het was een tamelijk gecompliceerde persoonlijkheid, maar wel één om van te houden,” aldus Marcel van Dam. Niet iedereen deelt die mening: “Hij was sociaal bewogen, maar niet enorm begaafd”, zegt Frans Andriessen, destijds fractievoorzitter van de KVP. Toen het kabinet een jaar oud was, stuurde hij een boeket aan Den Uyl. Tien rode en zes witte rozen, verwijzend naar de samenstelling van het kabinet: “Nooit één reactie. Hij kon daar niet mee omgaan.” Het zit Andriessen nog steeds hoog: “Hij zag de hele wereld, maar hij zag jou niet.” Dries van Agt beaamt dat: “Aardig doen, zeker in de ministerraad, dat was voor onze Joop te veel gevraagd. Een mens kan niet alles, en Joop kon niet alles.”
Den Uyl en Van Agt hadden een gecompliceerde verhouding. Hun persoonlijke en politieke botsingen zijn berucht geworden. Volgens Ed van Thijn had Den Uyl geen hekel aan Van Agt, maar wist hij niet hoe hij met hem om te gaan: “Die rare Dries, die Pietje Bel”. Van Dam wijt dat vooral aan het verschil in karakter: “De katholiek versus de gereformeerde.” Van Agt bevestigt dat: “Mijn ietwat zelfrelativerende zelfspot, van ach wat doen wij hier, wij zijn maar als een zandkorrel op het strand van de geschiedenis. Daar wist Joop absoluut geen raad mee. Dat vond hij verschrikkelijk.”
Van Agt voelde zich, net als Andriessen, genegeerd door Den Uyl: “Genegeerd tot zelfs weggezet, en dat was een gevolg van de moeizamer wordende verhoudingen.” Van Dam ziet dat nu ook zo: “Achteraf geredeneerd had het kabinet meer kunnen bereiken als Den Uyl en wij allemaal meer rekening hadden gehouden met de gevoeligheden van de Christen-democratische ministers.”

Een dreigende koningskwestie

Zoom

Andere Tijden, 21 februari 2008, Den Uyl

Het kabinet Den Uyl wordt met grote moeilijkheden geconfronteerd, zoals de economische problemen door de oliecrisis en de terroristische acties van Molukkers. Maar verreweg de moeilijkste kwestie is de Lockheedaffaire. In 1976 komt Prins Bernhard in opspraak na geruchten dat hij steekpenningen zou hebben aangenomen van een Amerikaanse vliegtuigbouwer. De ministerraad vormt een crisisteam van de vijf meest betrokken ministers; Den Uyl, Van Agt, Van der Stoel, Duisenberg en De Gaaij Fortman, dat besluit een onafhankelijke onderzoekscommissie in te stellen, de zogenaamde Commissie van Drie.
Van Agt vertelt dat het kabinet ondanks de partijpolitieke verschillen maar één doel voor ogen had: “De monarchie mocht geen zware schade oplopen”. De kans daarop was levensgroot aangezien Koningin Juliana dreigde met aftreden als haar man voor de rechter zou komen. Maar de crisis blijkt nog veel groter: “Kroonprinses Beatrix dreigde onder die omstandigheden niet bereid te zijn haar moeder op te volgen”, vertelt Anet Bleich. Beatrix verklaarde dit destijds aan Wim Duisenberg met wie zij regelmatig contact had. Bram Stemerdink bevestigt dit verhaal: “Het is correct dat Beatrix toen duidelijk heeft gemaakt dat zij niet wilde opvolgen. Ik heb dat gehoord van iemand die het kan weten. Iemand die via het Militaire Huis in de omgeving van Koningin Juliana was”. Volgens Stemerdink was iedereen doordrongen van de consequentie daarvan: “Dat was het einde van het kabinet Den Uyl geweest, dan zou je verkiezingen hebben gehad met als inzet de koningskwestie.”

Klassenjustitie

Zoom

Andere Tijden, 21 februari 2008, Den Uyl, Den Uyl

Op 26 augustus 1976 maakt Den Uyl de bevindingen van de onderzoekscommissie bekend: "dat de prins zich aanvankelijk veel te lichtvaardig (had) begeven in transacties, die de indruk moesten wekken dat hij gevoelig was voor gunsten. Vervolgens heeft hij zich toegankelijk getoond voor onoorbare verlangens en aanbiedingen van de kant van Lockheed.”
Den Uyl’s zwager Andre Köbben zag de verklaring destijds op de televisie en was niet verrast over de uitkomst: “Eerder had Joop tegen mij gezegd, hij hoort natuurlijk in de gevangenis maar je kunt toch niet de echtgenoot van het staatshoofd in de gevangenis zetten. Dus ik moet wat anders bedenken.” Het kabinet besluit de Prins niet strafrechtelijk te vervolgen. Wel moet hij zich uit alle publieke functies terugtrekken en mag hij zich niet meer in het openbaar in uniform vertonen. De monarchie is gered.
Toenmalig staatssecretaris Marcel van Dam was diep verontwaardigd. Volgens hem zou ieder ander voor dezelfde feiten wél vervolgd worden: “Ik ben naar huis gereden en aan mijn ontslagbrief begonnen.” Als Den Uyl dat hoort, rijdt hij onmiddellijk naar het huis van Van Dam en begint op hem in te praten. Van Dam merkt dat er veel op het spel staat voor de premier: “Het was een hard gesprek. Hij haalde alles uit de kast”. Uiteindelijk besluit Van Dam te blijven, maar stuurt de premier wel een uitgebreid betoog over waarom hij zo zwaar tilt aan de kwestie Prins Bernhard. Van Dam: “Ik vond het klassenjustitie.” Dries van Agt, destijds minister van Justitie, doet hierover dertig jaar later een opmerkelijke uitspraak: “Marcel van Dam had de voor menigeen plausibele opvatting dat de Prins der Nederlanden bejegend diende te worden door de Nederlandse staat als elke burger. Dus voor de strafrechter gebracht diende te worden. Ik vond dat als minister van Justitie niet helemaal onbegrijpelijk.’
Joop den Uyl is onder de indruk van de brief en stuurt deze brief door naar Juliana. Als Van Dam hem vraagt naar de reden, antwoord de premier hem: “Ik heb het gevoel dat de koningin de sentimenten die er leven onderschat. Ik vind dat jij het goed onder woorden hebt gebracht in die brief. Het is goed is dat zij kennis daarvan neemt.” Het leidt tot een persoonlijke ontmoeting tussen Juliana en Van Dam. De laatste wil er niet al te veel over kwijt, behalve dat het “persoonlijk en soms erg emotioneel was.”

De Northrop-affaire

Zoom

Anet Bleich

Tijdens zijn regeringsverklaring zegt Den Uyl de Tweede Kamer toe alle stukken van de onderzoekscommissie openbaar te maken. Maar naar nu blijkt heeft hij dat niet gedaan. Anet Bleich vond een bijlage van de Commissie van Drie onder de titel: ‘De Möser-Weissbrot connectie in de Northropzaak’. Uit dit document blijkt dat dezelfde hoofdpersonen die het contact vormden tussen Bernard en Lockheed en via wie hoogstwaarschijnlijk zwart geld naar Bernard was gesluisd, ook een contact vormden tussen Bernard en een andere vliegtuigbouwer, namelijk Northrop. “Langs dit contact is vanaf 1968 in twee of drie jaar 750.000 dollar overgemaakt.” vertelt Bleich. Met de bijlage wordt niets gedaan. “Den Uyl heeft het rapport zo ver en diep mogelijk weggestopt. Ik neem aan dat hij dacht dat als bekend zou worden dat Bernard naast de Lockheedaffaire nog meer geld heeft aangenomen, dat je dan het beeld krijgt van iemand die niet incidenteel maar structureel corrupt is. Dan kan strafvervolging niet uitblijven en dat betekent een koningscrisis.”
Van Agt wil zelfs nu nog niet bevestigen dat er mogelijk sprake was van een tweede corruptiezaak. Toch wil hij er wel iets over kwijt: “Gesteld dat er sprake zou zijn geweest van twee affaires. Dan zou de conclusie van Den Uyl, dat dit teveel is en gevaarlijk voor het voortbestaan van de monarchie, een verstandige, om niet te zeggen gerechtvaardigde gevolgtrekking zijn geweest.”
Iedereen is het erover eens dat Den Uyl met de afhandeling van de Lockheedaffaire zich een meesterlijke crisismanager heeft betoond en daarmee het koningshuis redde. Dat gold ook voor koningin Juliana. Op zijn sterfbed in november 1987 ontvangt Den Uyl een persoonlijke brief: “Ik ben u intens dankbaar voor de zware ‘operatie’ die u indertijd op mijn man hebt uitgevoerd en die uiteindelijk tot zijn herstel geleid heeft. Uw oude ‘praatpaal’ Juliana”.

Het meest linkse kabinet ooit

Zoom

Andere Tijden, 21 februari 2008, Den Uyl

Vlak voor de geplande verkiezingen van 1977 komt het kabinet den Uyl ten val. De polarisatie heeft zijn tol geëist. “Er is veel symboliek tot stand gebracht. Maar de echt grote hervormingen, waar het ons om ging, zijn niet echt doorgekomen”, stelt Ed van Thijn achteraf. Van Agt is het roerend met hem eens: “De sfeer was heel links, de redevoeringen en het vocabulaire waren links gekleurd. Maar wat er feitelijk te voorschijn kwam was voor sommigen teleurstellend, want niet voldoende links, en voor anderen bemoedigend want niet te erg links.
Eén kabinetsperiode blijkt te kort voor Joop den Uyl om zijn gedroomde hervormingen voor een ‘betere samenleving’ door te voeren. Het door hem zo vurig gewenste tweede kabinet den Uyl komt er niet, ondanks een spectaculaire verkiezingswinst voor de PvdA. De formatiebesprekingen met het CDA van Dries van Agt lopen niets uit. In december 1977 treedt het kabinet Van Agt-Wiegel aan.
Den Uyl wordt weer fractievoorzitter. In 1981 mag hij het nog wel als minister van Sociale Zaken proberen in het tweede Kabinet Van Agt, maar dit kabinet gaat na acht maanden roemloos ten onder. Den Uyl keert weer terug naar de kamerbankjes, maar binnen de PvdA klinkt de roep om een nieuwe leider. Een langdurige kroonprinsenstrijd volgt en levert in 1986 een nieuwe partijleider op: Wim Kok.
De onttroonde Den Uyl blijft tot zijn dood op 24 december 1987 kamerlid. Tot op de dag van vandaag wordt hij binnen de PvdA gemist. De bevlogen politicus, die oprecht stond voor wat hij zei en als geen ander de kloof tussen ‘de politiek’ en ‘het volk’ wist te overbruggen. “Hij kon je raken op een manier dat je begreep waar hij het over had” zegt Joop Parson, meer dan vijftig jaar lid van de PvdA: “Wat hij deed is voor de mensen, die het zelf niet kunnen, in de bres springen. Dat is wat ik nu zo mis in de politiek.”

Tekst en research: Carolien Brugsma
Regie en samenstelling: Paul Ruigrok

Van kooten en De Bie - Boekenweek 2008

VPRO, 12-mrt-2008

De Nederlandse Publieke Omroep (NPO) is al geruime tijd op zoek naar een mooie vorm om boeken en literatuur aandacht te geven. Nu scoren boekenprogramma's doorgaans niet zo goed, maar je hebt best kans dat alle tamtam voor de Boekenweek dit jaar wel aanslaat. Om te beginnen is er vanavond een bloemlezing uit het oeuvre van Van Kooten en De Bie onder de naam: Van Oude Jongens Krentenbrood.

Het thema van de Boekenweek is dit jaar Van oude menschen en dingen die voorbijgaan. Van Kooten en De Bie laten in hun selectie vanavond allerlei sketches zien waarin krasse knarren, ouwe lullen en andere maffe senioren van zich doen spreken.

Het hele Boekenweek-gebeuren is overigens niet alleen bedoeld om de week an sich extra te promoten, maar ook een manier om Nederland 2 – het kanaal voor verdieping – beter op de kaart te zetten.

Van Kooten & De Bie: Van Oude Jongens Krentenbrood, 20.50 uur, VPRO (Nederland 2)

Argos - TV medialogica - De Eurocrisis

HUMAN-VPRO, 21-mei-2014

De Eurocrisis raasde de afgelopen jaren over ons continent. Terwijl de ene na de andere Europese top werd georganiseerd, stond Brussel als nooit tevoren in de belangstelling van journalisten, economen en opiniemakers. Sommigen voorspelden een Grieks vertrek uit de euro, anderen ook het einde van de muntunie. De belangrijkste politici zwegen of lieten mondjesmaat informatie los, uit angst voor reacties op de financiële markt. Populistische politici en de media gooiden olie op het vuur.

Hoe kwam de publieke opinie rondom de Griekse crisis tot stand? In hoeverre duwden doemscenario’s Griekenland verder naar de financiële afgrond? Werkte het taboe om over scenario’s te spreken speculatieve berichtgeving en marktanalyses in de hand? En wat betekende en betekent deze crisis voor de Europese samenwerking?

In deze aflevering van Argos-TV Medialogica blikken we terug op de publieke opinievorming rondom een mogelijk Grieks vertrek. Dat doen we met toenmalig premier van Griekenland George Papandreou, Eurogroep-voorzitter Jean-Claude Juncker, ECB-president Jean-Claude Trichet, minister van Financiën Jan Kees de Jager en Nederlandsche Bank-president Nout Wellink. Daarnaast komen journalisten van Der Spiegel, Bloomberg en de BBC aan het woord.

Michael Jackson - Top 25 videos

2008

1948 Juliana, een nieuwe koningin

Freek de Jonge - De Stemming

VPRO, 2006

Wunderschönes Venedig

WDR, nov 2005

Andere Tijden - Gezien ons eigen leven

VPRO, 07-09-2008

Andere Tijden - De jaren dertig

VPRO, 14-09-2008

Andre Hazes - Zij gelooft in mij

2001

Serie - Werk zat

Het schitterende scherm - 50 jaar journaal

NOS, 2006

Andere Tijden - De vijftiger jaren in kleur

VPRO

Wunderschönes Holland

WDR, 2005

Wunderschönes NRW

ZDF, 2005

Vor 50 Jahren war alles dabei

ZDF,1983

Serie - De Fabriek

TROS

Doop Amalia

NOS, 2004

Jaaroverzicht 2005

NOS, 2005

Hoge Bomen - Juliana

AVRO, 2002

Andere Tijden - Juliana

Hollanddoc.nl, 2010



In verband met de dood van prinses Juliana zendt Andere Tijden dinsdag een programma uit over de bijzondere huwelijksreis van prinses Juliana en prins Bernhard in 1937. Het jonge paar bleef destijds bijna drie maanden weg en genoot met volle teugen van het nieuwe geluk.

Aanvankelijk had Andere Tijden een uitzending over de binnenhuisarchitectuur van de jaren zeventig gepland, maar deze aflevering wordt nu uitgesteld naar een latere datum. De reportage over de huwelijksreis werd eerder uitgezonden in januari 2002, kort voor het huwelijk van Willem Alexander en Maxima.

Gouden Koets met Juliana
Zoom
Gouden Koets met Juliana
De doop van Juliana in 1909


In 1909 was er nog geen TV en er waren weinig bioscooptheaters zodat filmbeelden werden vertoond als pauzenummers in het variété en op kermissen in het land.
Veel van die vroege films zijn verloren gegaan, maar in het Filmmuseum te Amsterdam ligt nog een prachtig exemplaar. Het is op 5 juni 1909 opgenomen door de gebroeders Mullens, in die tijd bekende filmers, en op kermissen vertoond in de reisbioscoop van exploitant Jean Desmet: de doop van prinses Juliana…
Vanaf het paleis Noordeinde in Den Haag vertrekt de stoet, met de Gouden Koets voorop en op afstand gevolgd door koetsen met de blijde ouders, koningin Wilhelmina en prins Hendrik, en een lange rits van gasten. In de Gouden Koets zit mevrouw A.H. Groeninx van Zoelen, dame du palais, met in haar armen de kleine Juliana. De koetsen komen één voor één aan bij de Haagse Willemskerk waar de plechtigheid zal plaatsvinden. Voor de kerk vindt echter een ongelukje plaats: zodra de koningin en prins zijn uitgestapt, botst de aankomende koets met koningin-moeder Emma op die van de koningin. De koetsier van de aankomende koets krijgt een fikse uitbrander omdat hij niet op tijd heeft geremd. De wielen van de twee koetsen zitten in elkaar verstrengeld en pas na enig trekken en duwen komen de twee rijtuigen weer los van elkaar. Ze zijn dan echter zodanig beschadigd dat er nieuwe koetsen opgetrommeld moeten worden voor de terugtocht.

In de kerk zelf zijn geen opnamen gemaakt: misschien omdat de filmers daar geen toestemming voor hadden, maar misschien ook wel omdat het filmmateriaal uit die tijd niet gevoelig genoeg was voor zo’n halfduistere kerk. Maar zelfs als er wel gefilmd was, had de toeschouwer belangrijke informatie gemist. Er was in die periode immers geen geluidsfilm en het was de preek van ds. Gerretsen die volgens bronnen enige opschudding veroorzaakte. Hij vergeleek de doop van het koningskind met een begrafenis: ‘wij zijn opgegaan, om prinses Juliana te begraven’. De tekst was ontleend aan Lucas 7:15 en stond in protestants-christelijke traditie, maar voor diverse aanwezigen ging de dominee te ver zoals blijkt uit brieven en een dagboek. Van dit alles dus echter niks in de film. Daar komt mevrouw Groeninx van Zoelen direct na de botsing weer uit de kerk en stapt met de kleine Juliana (alleen te zien als kanten wolk) in de Gouden Koets. Vervolgens arriveert de Glazen Koets, ter vervanging van de verongelukte koets, waarin Wilhelmina en Hendrik plaatsnemen. Tenslotte stapt Emma in een derde koets en rijdt de familie in optocht door de Haagse binnenstad terug naar het paleis.
Het toegestroomde volk langs de weg juicht zichtbaar (maar niet hoorbaar) opgetogen.

Het begin

De kranten zijn het spoor bijster
Zoom
De kranten zijn het spoor bijster
De pers is het spoor bijster
Nadat Juliana en Bernhard elkaar op 7 januari 1937 in een ijskoud Den Haag - beroemd is het wollen ondergoed dat Juliana op advies van Wilhelmina onder haar bruidsjurk droeg - eeuwige trouw hadden gezworen, hielden ze een groot feest op paleis Noordeinde.
De volgende dag was het jonge paar plotseling zoek. De kranten, blijkbaar toen ook al van zins om het prille huwelijksgeluk op de voet te volgen, stonden met de handen in het haar. Op 8 januari kopte De Telegraaf: “Nederlands bruidspaar onvindbaar. Niemand zag hen vertrekken”. En zaterdag 9 januari viel nog steeds op de voorpagina te lezen: “De pers is het spoor bijster. Prins en prinses ontsnapt aan het cordon van ongewenschte belangstellenden”.
De Nederlandse media suggereerden scheinheilig dat ze zich verheugden in het feit dat het prinselijk paar op spectaculaire wijze aan de aandacht van de (buitenlandse) pers was ontsnapt. Maar de opluchting was voelbaar toen op maandag alsnog de bestemming van Juliana en Bernhard kon worden gemeld.
De onzekere dagen - de koninklijke bagage is ter misleiding naar Iglis gestuurd waar diverse journalisten hun komst afwachten, anderen verwachten het paar in Schotland - waren godzijdank voorbij en “thans kunnen wij meedelen dat prinses Juliana en Bernhard Vrijdag j.l. eerst laat in de middag Den Haag hebben verlaten en zich per auto naar Brussel hebben begeven. Daar zijn zij in de trein gestapt en doorgereisd naar Polen. Zaterdagavond laat is het jonge paar te Krynica aangekomen en heeft zijn intrek genomen in hotel Patria”.

Zodra het nieuws van de verblijfplaats bekend werd, deed de regeringspersdienst (voorloper van de RVD) namens Wilhelmina een officiële oproep om geen verslaggevers of fotografen naar Krynica te sturen. Een deel van de pers hield zich braaf aan deze beperking maar in ieder geval niet een verslaggever van Het Leven die zich in Innsbrück had genesteld in afwachting van de komst van het Koninklijk paar.
Onder de titel “De race naar Krynica” gaf hij een komisch inkijkje in de gretigheid die pers en publiek ook in de vooroorlogse jaren al beving wanneer het Koninklijk nieuws betrof: “Natuurlijk wil je de eerste zijn. Dat is de sport van den journalist...En dan komt het bericht uit Amsterdam: Polen! Polen? - Ja, Polen, Krynica. Kri-wat-hoe? Men spelt, wij schrijven. Zoo snel mogelijk. We hebben haast. Haast om te gaan naar een dorp dat je zelfs op de kaart niet hebt kunnen vinden...We berekenen dat de Hollanders uit Amsterdam er eerder kunnen zijn. Dat is pech. De wielen van de trein zingen honend: Krynica.”

Krynica

Hotel Patria
Zoom
Hotel Patria
Hotel Patria
In het Poolse plaatsje aan de Tsjechische grens had zich in de loop van maandag al een leger van journalisten verzameld. Minstens 80, voornamelijk Poolse, fotografen belaagden Juliana en Bernhard. In een interview uitte Juliana haar teleurstelling dat de bestemming niet wat langer geheim was gebleven. De schuilnaam Graaf en Gravin Von Sternberg die het paar tijdens hun reis en bij de boeking van het hotel gebruikte, gaf niet langer dan een paar dagen respijt. Volgens De Telegraaf was het een wakkere stationschef in Brussel die het stel onderweg herkende en de pers op het spoor zette, volgens Het Leven was het een pientere Poolse journalist. Hoe het ook zij, het gewicht van een koninklijk bezoek bleek te groot om lang stil te houden. Zeker in het kleine stadje Krynica. In de daarop volgende dagen kwam er een aanhoudende stroom van berichten op gang over de activiteiten van het prinselijk paar in de Poolse en de Nederlandse pers - “Prinses spreekt een paar woorden Pools”, “Vroolijke stemming in het hotel”. Maar de gelegenheid werd ook te baat genomen om in talloze artikelen lovende woorden over de schilderachtige wintersportplaats uit te storten. In één klap was Krynica tot over de Poolse grenzen beroemd.

Een romantischer oord voor jonggehuwden dan dit kleine stadje met z’n houten huizen, onwaarschijnlijk rustige skipistes en tinkelende belletjes van door paarden getrokken sleden is nauwelijks denkbaar. Maar in hotel Patria hangt anno 2002 onmiskenbaar de sfeer van jaren communisme. Met het personeel valt slechts in gebarentaal te communiceren; geen woord Engels, Frans of Duits. Vanuit de keuken waakt een in witte jas gestoken kokkin met strenge blik over de door haar geserveerde worstjes. Zware eikehouten meubelen ontsieren de suite waar Juliana en Bernhard hun eerste huwelijksnachten doorbrachten. Slechts de marmeren entree en de grote eetzaal met spiegelwand hebben nog enige allure. Maar de ruimte wordt niet gevuld door murmelende conversatie of vrolijk geschater van gasten. Het is angstaanjagend leeg in het hotel. Ongetwijfeld is hier veel veranderd sinds 1937.

Juliana en Bernhard reisden niet af naar het eerste het beste dorpshotel. “Patria is het voorbeeld van de meest verfijnde, luxueuze en moderne hotelarchitectuur en -techniek. Beneden is alles van rozig marmer: de hall, de eetzaal, de danszaal - zij doen de bezoekers zich afvragen of men in een sprookjespaleis is aangekomen. Er zijn five-o’ clock teas, gala-soirees, een romantische cocktail-bar, een jazzband tot laat in de nacht...Patria detoneert eigenlijk in Krynica. Het is eigenlijk: “Parijs in de Poolsche verlatenheid”, schreef De Telegraaf. Het hotel was eigendom van de Poolse operazanger en filmster Jan Kiepura. Hij is in 1966 overleden maar zijn vrouw Marta Eggerth, zangeres en actrice in talloze films voor en na de oorlog, bouwt vanuit New York nog steeds aan haar imposante carrière. Geinterviewd op 89-jarige leeftijd heeft ze nog niets van de allure van een diva verloren. Zangerig articulerend omschrijft ze het vooroorlogse Patria als trefpunt van artiesten en Poolse adel. De happy few van Polen wilde naar het hotel dat de beroemde Jan Kiepura had gebouwd. Slechts zelden troffen de gasten daar trouwens werkelijk de filmster. Het echtpaar woonde in Parijs, Patria werd gerund door de ouders van Kiepura.

Marta Eggerth

Bij de skilift
Zoom
Bij de skilift
'Juliana komt los'
Marta Eggerth roemt het feit dat Juliana en Bernhard zich normaal tussen de hotelgasten bewogen. Ze aten samen in de eetzaal, skieden met de overige gasten, bezochten samen de bioscoop. De lofzang op Juliana en Bernhard, zo simpel en lief als ze zich gedroegen, kent geen einde. Toch valt er af en toe een glimp van achter de schermen op te vangen waar zenuwachtig werd gewerkt om de sfeer van spontaniteit in stand te houden. Gasten kregen de instructie niet te staren naar het koningskoppel en geen handtekeningen te vragen. De pers werd, na wat chaotisch verlopen eerste dagen, zorgvuldig op afstand gehouden.
De Poolse regering had zich, aldus een verslag van de gezant van Nederland in Polen aan het ministerie van Buitenlandsche Zaken, inmiddels over de zaak ontfermd. “Zoodra de Poolsche autoriteiten volkomen zekerheid omtrent de identiteit van de Hooge Gasten gekregen hadden waren onmiddellijk de noodige maatregelen genomen om het gewenschte strikte incognito te doen eerbiedigen en aan het Prinselijk Paar de nodige rust te verzekeren.”
Achteraf blijkt ook dat het hotel niet op de bonnefooi was betrokken. December 1936, vertelt Marta Eggerth, waren ze in Parijs gebeld door haar schoonvader. In hotel Patria stonden twee uiterst elegante heren uit Nederland op de stoep die alles over het hotel wilden weten: de faciliteiten, de verbindingsdeuren tussen de kamers etc. Ze gaven zich uit voor journalisten en lieten tussen neus en lippen doorschemeren dat het de voorbereiding betrof voor een bezoek van Juliana en Bernhard. Maar de vader van Jan Kiepura vertrouwde het tweetal niet en vroeg zijn zoon om instructies. “Jan dacht: wat kunnen ze voor kwaad? Ze kunnen niks stelen, laat ze hun gang maar gaan”, herinnert Marta Eggerth zich. Ze geloofden toen niet dat het werkelijk een bezoek van het prinselijk paar betrof en gingen ongestoord door met optredens en filmopnames.
Maar toen Jan en Marta Kiepura in 1937 hoorden dat Juliana en Bernhard in Patria waren neergestreken, namen ze onmiddellijk de nachttrein vanuit Parijs om zich zo snel mogelijk bij hun hoge gasten te voegen. Waarom het vorstenpaar Patria uitkoos, weet Marta tot op de dag van vandaag niet. In ieder geval kenden Jan Kiepura en Bernhard elkaar tevoren niet persoonlijk. “Misschien hadden ze ons in de film gezien”, suggereert Marta. Waarschijnlijker is de verklaring die Bernhard zelf in een Poolse krant van 12 januari 1937 gaf: “Ik heb heel veel Poolse vrienden. Heel veel. Dus zijn we hier gekomen...” Bernhard moet een tip hebben gekregen van één van zijn Poolse kameraden dat hotel Patria in 1937 the place to be vertegenwoordigde.

Juliana en Bernhard hadden er waarschijnlijk de tijd van hun leven. Marta Eggerth herinnert zich dat ze veel gelachen hebben. Prins Bernhard omschrijft ze als ronduit “fun” (hij blonk uit in het imiteren van acteurs en bleek over aardig zangtalent te beschikken) en ook Juliana, die misschien in eerste instantie een verlegen indruk maakte, kwam helemaal los.
Omringd door vrienden en leeftijdgenoten - de huwelijksreis bestond niet uit een romantisch samenzijn, er waren voortdurend mensen in hun gezelschap - moet voor Juliana de wereld van bon-vivant Bernhard open zijn gegaan. Bernhard nodigde vrienden en kennissen uit om naar Krynica te komen en de adel, die het paar als oude vrienden begroette, liep af en aan. Overdag werd er geskied en gejaagd. ‘s Avonds gedanst en muziek gemaakt.
Als hoogtepunt van de pret, die soms aan een ondeugend schoolreisje doet denken, omschrijft Marta de avond dat ze met Juliana en Bernhard midden in de nacht alle skischoenen voor de deuren van de hotelkamers verwisselde waarop de volgende ochtend grote paniek uitbrak.

Wilhelmina maakt zich zorgen

In de sportauto
Zoom
In de sportauto
Budapest en Wenen
Intussen moet moeder Wilhelmina, gewaarschuwd door berichten van het Gezantschap in Polen dat hotel Patria omschrijft als “zeer rumoerig en feitelijk niet in alle opzichten eersterangs hotel...dat geenszins als ideale verblijfplaats gedurende een huwelijksreis, zeker niet van het Prinselijk Paar, aangemerkt kon worden”, zich ongerust gemaakt hebben over haar dochter die zich voor het eerst lange tijd aan haar toeziend oog onttrok. Nog geen week na het huwelijk verscheen het gerucht in de Poolse pers dat koningin Wilhelmina op het punt stond naar Krakow af te reizen. Het kan zijn dat ze die impuls heeft gehad, maar in werkelijkheid ging ze in de loop van januari naar Oostenrijk.

Na vier weken verblijf in Krynica was het voor Juliana en Bernhard tijd om de boel op te breken. Met drie auto’s die vanuit Nederland naar Polen waren gereden - één voor het paar, één voor de bagage en één voor de veiligheidsagenten - trok het stel verder naar Budapest. De grijze sportauto van Bernhard reed voorop bestuurd door Bernhard zelf die naar verluidt ook Juliana stukken liet rijden. In Budapest verbleef het paar in het zeer luxe Gellerth hotel, hetgeen bekend stond om het golfslagbad (het eerste in Europa).
De pers was er weer zeer snel bij en voor het hotel hadden zich tientallen journalisten opgesteld. Ook de bevolking van Budapest deed haar best een glimp van het paar op te vangen. Zij werden overstelpt met bloemen; ‘zoo vervuld zijn haar appartementen van de bloemen, dat Juliana om een extra kamermeisje vroeg om alle bloemen te verzorgen’ wist de Volkskrant te melden.

Na een paar dagen vertrok het paar weer uit Budapest. Hoewel de pers dacht te weten dat de reis naar de Rivièra leidde, maakte het paar eerst nog een zeer lange stop in Oostenrijk. Na een kort verblijf in Wenen, waar de meeste tijd werd besteed aan het doen van inkopen, gingen Juliana en Bernhard naar Zell am See, waar inmiddels koningin Wilhelmina was aangekomen voor haar wintersportverblijf.

Op 17 februari kon de koningin haar dochter en schoonzoon in Oostenrijk in de armen sluiten. Wilhelmina, die zelf slechts twee wittebroodsweken met Hendrik op paleis het Loo doorbracht, vond het wellicht langzamerhand welletjes maar het jonge paar had duidelijk nog niet genoeg van het avontuur. Na een souper met moeder in Zell am See namen ze hun intrek in slot Mittersill.

Feesten op slot Mittersill

Feest op Mittersill
Zoom
Feest op Mittersill
'Schuhplatteln'
Het slot Mittersill, gelegen in het gelijknamige Tiroolse wintersport oord was in 1937 eigendom van de Baron Von Pantz. Deze baron was samen met de Graaf Czernin gastheer tijdens de vele feesten die werden georganiseerd tijdens het verblijf van het koninklijk paar op het slot. Gasten tijdens deze feesten waren Europese prinsen, baronnen, graven en gravinnen, maar ook de New Yorkse jetset was hier aanwezig.
Johann Kröll was als inwoner van Mittersill destijds lid van een zogenaamd Schuhplattler (traditionele boerendans) gezelschap. Zijn groep is gevraagd waren op te treden tijdens één van de feesten op het slot. Kröll heeft hier nog goede herinneringen aan: Juliana was heel mooi gekleed en één van de jongens van het gezelschap mocht met haar dansen. Halverwege de dans gaf hij Juliana een klap op haar kont, maar aangezien dat bij de dans hoorde maakte Juliana daar geen probleem van, herinnert Kröll zich.

Hoewel Juliana en Bernard oorspronkelijk van plan was om tien dagen in Mittersill te blijven, werd het verblijf verlengd tot ruim vier weken! En weer waren er in Nederland zorgen. Heldring, invloedrijk ondernemer, noteerde in zijn dagboek: “Beelaerts en ik waren het erover eens dat het jeugdige paar veel te lang op Mittersill blijft hangen, dat een verzamelplaats van Amerikaansche en Engelsche nouveaux riches en Oostenrijksche adellijke klaploopers is. Zij hebben er the time of their life, maar van eenige instructie in waardigheid, die bij de Prinses niet overbodig is, komt niets in.”

De rondreis

Juliana en Bernard in Rome
Zoom
Juliana en Bernard in Rome
'Van Bologna naar Parijs'
Na het lange verblijf in Mittersill ging de reis verder: Eerst naar Italië. Nadat het paar een kort bezoek aan Bologna had gebracht, verbleven zij enkele dagen bij een tante van Bernhard in Rome. Daar bezochten zij veel toeristische attracties onder begeleiding van een archeologe. De Telegraaf berichtte daarover ‘Prinses en Prins leggen grote belangstelling aan den dag voor de Romeinsche oudheden en vooral de Prinses telt de uren niet die zij doorbrengt in de groote openlucht musea, die de Romeinsche ruïnevelden zijn’.

Na Rome ging de reis voort naar Monte Carlo. Er leek maar geen einde aan te komen. Op 2 april volgde het Nederlandse publiek nog steeds via de krant: “Het prinselijk paar te Monte Carlo. Verblijf zal enige dagen langer duren”. Het artikel berichtte over het mooie weer aan de “Azurenkust”, een tochtje per motorboot van Juliana en Bernhard, lunch in Hotel de Paris, bezoek aan het Bataille des Fleurs in gezelschap van de prinses van Monaco, tennispartijtjes en concludeerde “plannen om naar Parijs te vertrekken schijnen er voor het ogenblik niet te zijn.”

Maar tenslotte kwamen Juliana en Bernhard dan toch op 6 april in Parijs aan. Ze verbleven in het prachtige Crillon Hotel. Geheel in de geest van de reis stak Bernhard, op advies van zijn tante gravin Kotzebue, Juliana hier in de nieuwe kleren. Als vrouw van de wereld, gekleed in getailleerd mantelpak en ongewoon frivool hoedje met veer, flaneerde ze in de lentezon langs de Parijse boulevards.

De volgende dag passeerde het paar de Nederlandse grens. Diverse regeringen, gezantschappen, veiligheidsagenten en moeder Wilhelmina slaakten op dat moment vast en zeker een zucht van verlichting. Gelukkig, ze waren weer thuis. De pers stond klaar en alles werd weer normaal. “De regen viel bij stromen neer toen het prinselijk paar bij het douanekantoor arriveerde in gezelschap van Jhr. Röell, die daags tevoren voor alle formaliteiten had zorg gedragen. De prins en prinses bleven in hun auto.”

Tekst en research: Karin van den Born, Maartje Wieringa en Marjolein Overmeer
Reportage: Carla Tromp

The Beatles - doc 12 hours to please me

BBC4, 15-mrt-2014

DURATION: 1 HOUR
On the 50th anniversary of the famous 12-hour session at Abbey Road which resulted in the Beatles' iconic album Please Please Me, leading artists such as Stereophonics, Graham Coxon, Gabrielle Aplin, Joss Stone, Chris Difford and Glenn Tilbrook of Squeeze, Paul Carrack, Mick Hucknall and I Am Kloot attempt to record the same songs, in the same timescale, in the same studio.

The results are captured in this programme, presented by Stuart Maconie.

Amongst those paying their own tribute to the album's success are Burt Bacharach and Guy Chambers, as well as people lucky enough to have been there 50 years ago telling the remarkable story of what happened that day, including engineer Richard Langham and Beatles' press officer Tony Barrow.